Elke maand schrijf ik een brief aan de afgelopen maand. Ik blik terug op wat ik zag, schreef, dacht en voelde. Van communicatieflaters tot knappe projecten, van kleine overwinningen tot grote frustraties. Altijd rechtuit, met een hoek af en net genoeg humor om het verteerbaar te houden.
Lieve juni
Laat ik maar direct met de deur in huis vallen: je was een rommeltje. Niet persoonlijk, maar online. Mijn LinkedIn-tijdlijn stond propvol geklaag over streepjes. Ja, em-dashes. Alsof dat onze gezamenlijke ondergang zou worden. Genocide in Gaza, oorlog in Oekraïne, aanvallen op Iran…, dat leek even allemaal bijzaak naast de hele streepjesheisa.
Ondertussen streed ik voor mijn examens, werkte ik aan een tof project, vierde ik mijn 24e verjaardag, krijste ik heel de Sinksenfoor bij elkaar en dronk ik net iets te veel cafeïne. Prioriteiten, mensen. Maar goed, terug naar jou, juni. Je bracht zon (heel veel zon), zalige geluksmomentjes, lichte examenstress en projecten die er écht toe doen.
Cowie? Cowatte? Cowize! Samen met een topteam mocht ik de teksten schrijven voor de gloednieuwe website van Cowize: een straffe partner voor bedrijven en medewerkers die willen groeien. Geen doorsnee consultants, maar strategen die graven, kritisch durven zijn en dan inzetten op gefundeerde verandering. Alles klopte: van de fotoshoot tot de tone of voice en de nieuwe huisstijl. Een project waar ik fier op ben. En dat mag wel eens gezegd worden, tussen al het algoritmegeweld door.
Juni was ook de maand waarin ChatGPT weer wat shit over zich heen kreeg. Het werd verliefd op de em-dash (een lang horizontaal streepje). En in zijn grote liefde werd het lichtjes obsessief. Volgens sommigen reden genoeg om er een heel LinkedIn-essay aan te wijden. Kijk, ik snap het. Taal is belangrijk. Interpunctie ook. Maar als je zes alinea’s nodig hebt om uit te leggen waarom een streepje je dag verpest heeft… dan ligt het probleem misschien niet bij het streepje. AI maakt fouten. Mensen ook. De kunst zit hem erin om te weten wanneer je iets serieus moet nemen – en wanneer je gewoon even moet ademen. En ja, daar staat een em-dash.
Sociale media of sociale migraine? Juni was, op z’n zachtst gezegd, een rollercoaster aan social media posts. Iedereen boos, iedereen moe, iedereen aan het posten. Het voelde soms alsof social media een open riool werd van meningen zonder context. Sommige dagen scroll ik door LinkedIn en waan ik me op een typisch familiefeest. Veel lawaai. Veel gezaag. Weinig inhoud. Niemand die de afwas doet.
En toch, tóch blijf ik geloven in de kracht van online communicatie. In expertise delen, in herkenbaarheid, in nuance. Als we met z’n allen iets minder zagen en iets meer nadenken voor we posten, wordt het vast weer plezanter.
Persoonlijk intermezzo: tussen de deadlines en het tekstgeweld door, deed ik ook nog examens. En guess what? Dat ging best goe. Hoe ik dat combineerde met werken, leven en ademen? Geen idee. Maar het lukte toch. Ik genoot tussendoor van het zonnetje, dronk meer koffie en Red Bull dan verantwoord is en werkte samen met een hoop toffe mensen.
Slotbeschouwing: juni, je was druk. Je was rommelig. Je was soms cynisch en online compleet onhandelbaar. Maar je bracht ook helderheid. Projecten waar ik in geloof. Klanten die wél weten wat ze willen zeggen. Een reminder dat goed schrijven meer is dan een mooi woord: het is keuzes durven maken. Dus ja, juni: ik klaag, maar ik bedank je ook. Voor de chaos én de kansen. En voor mijn verjaardag met net iets te veel wijntjes.
Tot volgend jaar!
Je kapoen Zoë
Reactie plaatsen
Reacties